ПОЧИНАЛ ЈОСИП ПЕЈАКОВИЌ: Долго време се борел со свирепа болест, имал 17 тешки операции, а лекарите не можеле да поверуваат што преживеал

Јосип Пејаковиќ во последната деценија се борел со голем број болести, а во еден момент и самиот зборувал за тоа како преживеал 17 тешки операции и кој му помогнал во сите нив.
Еден од најголемите босански писатели и актери, Јосип Пејаковиќ, починал синоќа на 78-годишна возраст. Во последната деценија се борел со голем број болести, а во еден момент самиот зборувал за тоа како преживеал 17 тешки операции и кој му помогнал во сè.

„Броевме колку операции имав. Стигнавме до бројката 17. Четири тешки наркози, враќање од тотална наркоза во живот, комплицирани операции што траеја седум и пол часа, до ужасот што ќе ме снајде по сето тоа. Во првата рунда што успеав да ја добијам беше апендектомија, еден и два стента, бајпас, повторено двапати. На крајот, кога требаше да ја напуштам болницата, како и целиот нормален свет – го доживувам најлошото, се соочувам со болничките бактерии, не една, туку неколку од нив. Тогаш започнува борбата за живот“, рекол Пејаковиќ во 2019 година во емисијата „Пресинг“.

„Бев отпишан, мртов, се прашуваа од каков материјал сум направен ако преживеам. Тогаш беше јасно дека во мојата болест се идентификував со земјата наречена Босна, бидејќи и таа е болна, но ќе преживее, како мене, со многу срцеви удари“, рекол тој.
„Завршив на Инфектологија. Со сите напори што ги вложија лекарите, ослабев 45 килограми, се вратив под мојата регрутирачка тежина. Во последен момент, по иницијатива на градоначалникот на Загреб, Бандиќ и началникот на општина Центар, бев префрлен во Загреб со сопругата и со многу детали што не ми се допаднаа, со натчовечките напори на некои лекари, се вратив во Сараево без бактерии, што е најголемиот успех во Загреб“, речкл Јосип Пејаковиќ.

„Се вратив во Сараево, станав од кревет. Постојано бев имобилизиран. Врзан си за креветот и гледаш во една точка. Целата ситуација ја сфатив сериозно, почнав одеднаш да се движам, да излегувам, да одам во живот. Ја повредив ногата. Морав да извршам ампутација на левата нога. Следеа низа проблеми, бактерии, напади на стапалото и конечно идејата да ми ја ампутираат ногата. Одбивме и побаравме помош во светот“, продолжил Пејаковиќ.

Благодарение на неговите пријатели, особено на Сеја Брајловиќ, тој сретнал чудотворец.

„Тоа е Нинковиќ, професор, реконструктор и пластичен хирург, можеби најдобриот на светот. Мој пријател кого го познавав пред војната. Го повикавме, мојот син му испрати дијагноза за болеста во 19:00 часот навечер, тој одговори во 7:00 часот наутро – Можам да го решам ова. Морам да одам на краток одмор. Ќе го направам ова за вас бесплатно, но мора да платите депозит. Тоа и се направи. Секако, ги немав тие пари. 35.000 евра. Луѓето инсистираа да не ги споменувам нивните имиња. Еден човек од Виена го повика мојот син. Праша дали има лек. Син ми му рече дека има лек но дека ги немаме потребните пари и му испрати пресметка, по 15 минути, тој рече: ‘Пушти го стариот да оди’. Човек кого никогаш не сум го видел. Утрото уплатија кауција, со уште некои напори на мојот син и кредити – го собравме потребното“, раскажал Пејаковиќ.

„Подоцна, се јавија и некои други луѓе во Скандинавија. Благодарение на писмата, тие започнаа кампања – 300 круни за Јосип Пејаковиќ, тоа се Краишници кои живеат во Скандинавија. Тие вложија таков напор. Кампањата започна и во Австралија. Потоа и од тука се појави совеста“, рекол тој.

Како е можно да се собираат пари за Јосип Пејаковиќ – не постои ли систем што треба да се грижи за сите луѓе, кога станува збор за ваква ситуација?

„Морав да одам во Германија затоа што не можеа да го направат тоа тука. Хирурзите потпишаа дека не може да се направи тука. Беше гангрена, нема тајна. Сепак, хаосот што владееше во Кантоналниот институт, ги принудија да го администрираат. Не го гледав тоа како грешка, туку како проблем. Премиерот објави дека лично ќе го реши проблемот со финансирањето на целиот третман. Тоа ме натера да ја прекинам кампањата во Австралија, Скандинавија“, рекол тој.

„Работата се заврши тука. Повеќе не размислував за тоа, ниту сакав понатаму да се замарам за тоа. Имаше медиумски сензации, почнаа да бројат работи. Сè заврши среќно. Јас сум среќен човек. Благодарен сум на сите лекари што ми помогнаа да дишам нормално. Седум пати бев отпишан, седум пати мртов. Треба да разговараме за тоа“, рекол тој.

„Нинковиќ ми ја предложи „Наша мала клиника“ во Сараево и болницата во Бања Лука со најдобри услови, и Фоча, каде што има соработници. Ја избрав Фоча затоа што знаев дека покојниот Бориша Становиќ градеше клиника, и беше најблиску до мене. Ја запознав докторката Хелена Мариќ, докторка, која работеше за Нинковиќ. Нешто што ќе го оставам како најемотивно, имав одлични услови во UKCS во Сараево, бев сам, имав стан. Истото го имав и во овие услови, имав имунитет да морав да одам меѓу луѓе кои се болни од други болести. Во Фоча отидов ризично затоа што немаше еднокреветни соби. Потоа дојдов до идеја да одам во хотел. Тогаш доктор Мариќ ја ослободи канцвеларијата и рече дека ќе бидам тука. Условите се подобри отколку во болница, не држеа како како вода на дланка. Бескрајно не служеа, што не изостануваше ниту во другите институции. Мене ми го спасуваа животот во Фоча и Минхен. Тука ми ги спасија и ногата и главата. Не сум сигурен дека по двете ампутации што ги очекуваа, дека ќе останев на нозе, или ќе паднев во депресија и ќе умрев“, рекол тој.

Фото: Принтскрин/YouTube