Како да започнеш кога зборовите стануваат премногу слаби за да ја изразат оваа болка што негу не напушта? Како да се зборува за трагедијата во Кочани, кога душата се кине од болка и нема утеха што би можела да ја залечи? Како да се најдат зборови за да се опишат тие солзи што не престануваат да се тркалаат по лицето, како да искажуваат некоја длабока тага која никој не ја разбра?
Кочани повеќе не е истиот град. Престана да биде место на радост, на живот. Сега е место на молк, на празни улици, на ќутење што настана по огромната загуба. Празните училишни клупи, празните улици… сето тоа го потсетува на нешто што го изгубивме, нешто што не може да се врати. Мајките сега чекаат на вратата, но нема да слушнат детски чекори да се приближуваат. Ќе се сеќаваат на нивните насмевки, на нивните зборови, но тие се само спомени.
И оваа болка ја чувствуваме сите. Не можеме да ги вратиме, но не можеме да ги заборавиме ниту еден момент од нивните животи. Кога ќе се обидеме да се погледнеме во огледало, ќе видиме празнина. Празнина, која нема да биде пополнета. Љубовта што ја изгубивме од нашите најблиски е вечно присутна, иако тие веќе не се тука.
Децата што останаа без своите родители, и со солзи во очите прашуваат "Каде е мама? Каде е тато?" И болката е уште поголема затоа што нема одговор. Ќе ги чекаат со надеж во душата, но тие ќе останат со празни раце. Срцата на сите нас се разболуваат, затоа што ние немаме одговор за оваа болка.
Благојчо Ѓорѓиев, твојот глас, твоето срце, не може да се спречи да зборува за нив. За тие што не можат повеќе да зборуваат. Тие ќе бидат нашата инспирација, нашата сила. За нив ќе зборуваме, ќе ги паметиме и ќе ги чекаме да се вратат. Тие се нашиот вечен спомен.
Стефан, во оваа болка, знам дека твоето срце е исто како нашето – полно со тага и солзи. Но твојот глас е тој што може да го пренесе тоа што не можеме да го кажеме. Ти зборуваш за нив, за тие кои ги изгубивме. За нивните соништа, за нивните надежи, за нивната љубов што останува да живее во нас.
Нека почиваат во мир, ангелите што го напуштија светот прерано. Нека бидат вечни во нашите срца. И нема да ги заборавиме. Засекогаш ќе живеат во нашата болка, во нашата љубов.
Со целото срце и солзи, Сочувство до Сите семејства нека почиваат во Мир 😢 Поздрав и се нај убаво се гледаме за убави моменти Поздрав до тебе и Марта и твоето Семејство Само напред Брату ❤ #LAZAROV1
4 коментари
Драг Стефан,
Како да започнеш кога зборовите стануваат премногу слаби за да ја изразат оваа болка што негу не напушта? Како да се зборува за трагедијата во Кочани, кога душата се кине од болка и нема утеха што би можела да ја залечи? Како да се најдат зборови за да се опишат тие солзи што не престануваат да се тркалаат по лицето, како да искажуваат некоја длабока тага која никој не ја разбра?
Кочани повеќе не е истиот град. Престана да биде место на радост, на живот. Сега е место на молк, на празни улици, на ќутење што настана по огромната загуба. Празните училишни клупи, празните улици… сето тоа го потсетува на нешто што го изгубивме, нешто што не може да се врати. Мајките сега чекаат на вратата, но нема да слушнат детски чекори да се приближуваат. Ќе се сеќаваат на нивните насмевки, на нивните зборови, но тие се само спомени.
И оваа болка ја чувствуваме сите. Не можеме да ги вратиме, но не можеме да ги заборавиме ниту еден момент од нивните животи. Кога ќе се обидеме да се погледнеме во огледало, ќе видиме празнина. Празнина, која нема да биде пополнета. Љубовта што ја изгубивме од нашите најблиски е вечно присутна, иако тие веќе не се тука.
Децата што останаа без своите родители, и со солзи во очите прашуваат "Каде е мама? Каде е тато?" И болката е уште поголема затоа што нема одговор. Ќе ги чекаат со надеж во душата, но тие ќе останат со празни раце. Срцата на сите нас се разболуваат, затоа што ние немаме одговор за оваа болка.
Благојчо Ѓорѓиев, твојот глас, твоето срце, не може да се спречи да зборува за нив. За тие што не можат повеќе да зборуваат. Тие ќе бидат нашата инспирација, нашата сила. За нив ќе зборуваме, ќе ги паметиме и ќе ги чекаме да се вратат. Тие се нашиот вечен спомен.
Стефан, во оваа болка, знам дека твоето срце е исто како нашето – полно со тага и солзи. Но твојот глас е тој што може да го пренесе тоа што не можеме да го кажеме. Ти зборуваш за нив, за тие кои ги изгубивме. За нивните соништа, за нивните надежи, за нивната љубов што останува да живее во нас.
Нека почиваат во мир, ангелите што го напуштија светот прерано. Нека бидат вечни во нашите срца. И нема да ги заборавиме. Засекогаш ќе живеат во нашата болка, во нашата љубов.
Со целото срце и солзи,
Сочувство до Сите семејства нека почиваат во Мир 😢 Поздрав и се нај убаво се гледаме за убави моменти Поздрав до тебе и Марта и твоето Семејство Само напред Брату ❤ #LAZAROV1
НАЈВЕЋА ТРАГЕДИЈА У ИСТОРИЈИ МК И СРБ🇲🇰🇷🇸 У 21 ВЕКУ ДЕСИЛЕ СУ СЕ ИСКЉУЧИВО ЗБОГ КОРУПЦИЈЕ У РАЗМАКУ ОД 4 МЕСЕЦА. РАЗМИШЉАЈТЕ О ТОМЕ!!!
Во Скопје нема ни едно знаме на пола во знак на жалост , а цела Србија е со наши знамиња . Ние сме најкатастрофална држава СРАМОТААА
Zosto brises komentari toa stalno li go pravis???