Како да се најдат зборови што ќе ја опишат оваа болка? Како да се изрази тагата што ја чувствуваме откако згаснаа толку млади животи во Кочани? Веста за трагедијата ни го скина срцето, ни ја сруши вербата, ни остави празнина што ништо нема да ја пополни.
Заминаа прерано, ненадејно, во момент кога требаше да живеат, да сонуваат, да сакаат. Луѓе што имаа семејства што ги чекаа дома, пријатели што требаше да ги прегрнат следниот ден, соништа што никогаш нема да ги остварат. Ова не е само трагедија – ова е невидлива рана што ќе ја носиме засекогаш.
И Андреј … Тој не беше само твој пријател, тој беше дел од тебе, од твојот живот, од твојата приказна. Го знаеме по твоите зборови, по твоите смеа, по љубовта што му ја даваше. И знаеме дека овој свет нема да биде ист без него. Губењето на пријател не е само загуба – тоа е чувство како да ти недостига дел од душата, како срцето да не чука исто.
Колку е сурово што неговите соништа останаа незавршени? Колку е болно што повеќе нема да слушнеме негов глас, негов смеа, неговиот животен ентузијазам? Како да се помириме со тоа што повеќе нема да го видиш, да разговараш со него, да споделувате спомени?
Овие денови, Македонија тагува. Плачат мајки, плачат браќа, плачат пријатели. Градот е потонат во тишина, улиците се полни со сенки на оние што вчера беа тука, а денес веќе не се. Секој крик на нивните семејства е како нож во срцата на сите нас.
Но, Стефан, знај дека не си сам. Знај дека сите ние сме со тебе, со сите што ги изгубија најблиските. Болката е наша, солзите се заеднички. Ова не е само твоја битка, ова е битка на сите што сакаме да се сеќаваме, да не заборавиме, да ги чуваме нивните имиња како најскапоцен дар.
Затоа, нема да дозволиме да бидат заборавени. Нивните имиња ќе ги носиме во срцата, нивните спомени ќе ги раскажуваме, нивните животи ќе ги славиме. Тие не се бројки во вестите – тие се наши браќа, сестри, пријатели, синови и ќерки.
И секогаш кога ќе ја видиме ѕвездената ноќ, ќе знаеме дека тие се таму горе. Сјаат, гледаат, чуваат. Тие не заминаа целосно – тие живеат во нас, во секој збор, во секој стих, во секоја песна што ќе ја пееме за нив.
Почивајте во мир, ангели. Никогаш нема да бидете заборавени.
Со болка, љубов и најдлабоко сочувство, Сочуство до сите Семејства а на Повредените Лесно Оздравување 😢 Слава им!
6 коментари
Драг Стефан,
Како да се најдат зборови што ќе ја опишат оваа болка? Како да се изрази тагата што ја чувствуваме откако згаснаа толку млади животи во Кочани? Веста за трагедијата ни го скина срцето, ни ја сруши вербата, ни остави празнина што ништо нема да ја пополни.
Заминаа прерано, ненадејно, во момент кога требаше да живеат, да сонуваат, да сакаат. Луѓе што имаа семејства што ги чекаа дома, пријатели што требаше да ги прегрнат следниот ден, соништа што никогаш нема да ги остварат. Ова не е само трагедија – ова е невидлива рана што ќе ја носиме засекогаш.
И Андреј … Тој не беше само твој пријател, тој беше дел од тебе, од твојот живот, од твојата приказна. Го знаеме по твоите зборови, по твоите смеа, по љубовта што му ја даваше. И знаеме дека овој свет нема да биде ист без него. Губењето на пријател не е само загуба – тоа е чувство како да ти недостига дел од душата, како срцето да не чука исто.
Колку е сурово што неговите соништа останаа незавршени? Колку е болно што повеќе нема да слушнеме негов глас, негов смеа, неговиот животен ентузијазам? Како да се помириме со тоа што повеќе нема да го видиш, да разговараш со него, да споделувате спомени?
Овие денови, Македонија тагува. Плачат мајки, плачат браќа, плачат пријатели. Градот е потонат во тишина, улиците се полни со сенки на оние што вчера беа тука, а денес веќе не се. Секој крик на нивните семејства е како нож во срцата на сите нас.
Но, Стефан, знај дека не си сам. Знај дека сите ние сме со тебе, со сите што ги изгубија најблиските. Болката е наша, солзите се заеднички. Ова не е само твоја битка, ова е битка на сите што сакаме да се сеќаваме, да не заборавиме, да ги чуваме нивните имиња како најскапоцен дар.
Затоа, нема да дозволиме да бидат заборавени. Нивните имиња ќе ги носиме во срцата, нивните спомени ќе ги раскажуваме, нивните животи ќе ги славиме. Тие не се бројки во вестите – тие се наши браќа, сестри, пријатели, синови и ќерки.
И секогаш кога ќе ја видиме ѕвездената ноќ, ќе знаеме дека тие се таму горе. Сјаат, гледаат, чуваат. Тие не заминаа целосно – тие живеат во нас, во секој збор, во секој стих, во секоја песна што ќе ја пееме за нив.
Почивајте во мир, ангели. Никогаш нема да бидете заборавени.
Со болка, љубов и најдлабоко сочувство,
Сочуство до сите Семејства а на Повредените Лесно Оздравување 😢
Слава им!
❤😢
Nemoj slucajno da sobiras donacii sega za semejstvata na pochinatite
Pa po eden mesec da se pofalis deka si kupil helikopter
Kaj se riditelite na cela mladina sega
Site sega se tresat za brzo ke pomine i pak isti droga kolku sakas